So it was—you remember the Great Depression? I expect a number of you here, looking around, are old enough to remember the Great Depression—when, one day, everybody was doing business and things were going along pretty well, and the next day there were bread lines. It was like someone came to work and they said to him, “Sorry, chum, but you can’t build today. No building can go on. We don’t have enough inches.” He’d say, “What do you mean, we don’t have enough inches? We’ve got wood, haven’t we? We got metal, we even got tape measures!” They say, “Yeah, but you don’t understand the business world. We just haven’t got enough inches! Just plain inches. We’ve used too much of them.” And that’s exactly what happened when we had the Depression. Because money is something of the same order of reality as inches, grams, meters, pounds, or lines of latitude and longitude. It is an abstraction. It is a method of bookkeeping to obviate the cumbersome procedures of barter. But our culture, our civilization is entirely hung up on the notion that money has an independent reality of its own.
And this is a very striking, concrete example of what I’m going to talk about: of the way we are bamboozled by our thoughts which are symbols. And what we can do to become un-bamboozled, because it’s a very serious state of affairs. Most of our political squabbles are entirely the result of being bamboozled by thinking. And it is to be noted that, as time goes on, the matters about which we fight with each other are increasingly abstract, and the wars fought about abstract problems get worse and worse. We are thinking about vast abstractions, ideologies called communism, capitalism—all these systems—and paying less and less attention to the world of physical reality, to the world of earth, and trees, and waters, people, and so are in the name of all sorts of abstractions busy destroying our natural environment. Wildlife, for example, is having a terrible problem continuing to exist alongside human beings.
Another example of this fantastic confusion is that, not so long ago, the Congress voted a law imposing stern penalties upon anyone who should presume to burn the American flag. And they put this law through with a great deal of patriotic oratory, and the quoting of poems and so on about Old Glory, ignoring the fact entirely that these same congressmen—by acts of commission or omission—are burning up that for which the flag stands. They’re allowing the utter pollution of our waters, of our atmosphere, the devastation of our forests, and the increasing power of the bulldozer to bring about a ghastly fulfillment of the biblical prophecy that “every valley shall be exalted, every mountain laid low, and the rough places plain.” But—you see—they don’t see, they don’t notice the difference between the flag and the country. Or, as Korzybski pointed out, the difference between the map and the territory.
Ξέρουμε όλοι τις συνθήκες που αντιμετωπίζουμε. Ξέρουμε επίσης όμως ότι αυτό είναι και μήνυμα της ανάστασης, το μήνυμα του Ιησού. Η ζωή δεν είναι αυτό που μας συμβαίνει, η ζωή είναι πάντα πως αντιδρούμε/πράττουμε/ δημιουργούμε με αυτό που μας συμβαίνει. Ο Χριστός έκανε τον θάνατο ζωή και μας καλεί να κάνουμε το ίδιο για την ζωή μας. Να μεταμορφώσουμε κάθε μέρα, ώρα, στιγμή σε στιγμή δημιουργίας και όχι θανάτου. Μπορούμε.
Σας εύχομαι Καλές γιορτές, Καλό Πάσχα και εύχομαι γρήγορα να βελτιωθεί η κατάσταση για όλους.
Sometimes life prompts you to step out of the box and just enjoy its theatrical play. Please don’t think so much, take a break. I am a hiker, a…. but also a co-creator and I listen. I watch and go with the flow. I just let myself be. Afterwards, in order not to forget my role as an analyst, I look at everything under the microscope and especially the things that cannot be expressed merely by using words. Without further ado, I present Mr. Alex Hannold probably the best rock climber in the world.
Scale Yosemite’s El Capitan in Google Maps with Alex Honnold
What is important here is not that he plays Russian roulette with his life but his rock climbing style. His style and his energy resemble the properties of water: Calm and confident. He uses his stance and his physical strength in a calm but very decisive way. This way is slow but very efficient and effective. It does not waste anything. Instead of strength, he leverages part of his body in a way that enables him to use the least amount of energy.
You could argue that all rock climbers are the same. Yes and no. Yes, because most climbers understand early in their career that power without technique doesn’t allow you to grow. No, because I have not seen many climbers with such a Tao way of climbing. To understand what I mean just watch the next video.
Rock Climbing China’s White Mountain With Abond
Although he is from China, (cradle of Eastern Philosophy) he leverages only his physical strength. He understands climbing as a brute force activity. How does the 2 climbers art differ? How different is their climbing philosophy? You might say that I am comparing apples to oranges. Abond is from China without a long history of tradition in rock climbing against Alex is the top rock climber from California. Yes, there are apples to oranges but my observation remains true. Brute force can bring you some results but you can never gain significant peaks by just leveraging physical strength. This is the same as with brute force algorithms. Theoretically, Brute force algorithms are the best because they solve any problem finding the best possible answer. However, in reality, this is not feasible because they all need infinite time ( until the end of time) or infinite processing/storage power.
The next one is Marina Satti, a singer that creates amazing music and music videos.
Ms. Marina Satti
In this video, the whole existence is dancing. The crucial detail is not the dancing routine but the path to this quality, the path to this result. Her path was to become better in her art ( singing ) by signing traditional and some very popular songs from a different point of view, a modern perspective. Just Respect.
Μαρίνα Σάττι – Νιφάδα
Μαρίνα Σάττι – Κούπες | (Θα Σπάσω Κούπες)
This is like every new life, like every new idea, every new day. You see the old endless existence/universe with a new vision/ a different point of view. It is the same concept that advertiser Rory Sutherland discusses in his speech.
Last but not least an adaptation of song “Cupes” from Kanakis. Pure Joy!!
Υπάρχουν μερικές φορές που η ζωή σε βγάζει από τα στεγανά σου και λέει κοίτα και απολαυσέ το θεατρικό της ζωής. Μην σκέφτεσαι τόσο πολύ κάνε ένα διάλειμα. Εγώ ως περίεργος περιηγητής, πεζοπόρος, αναλυτής αλλά και ως ενεργός συν-δημιουργός υπακούω. Το παρακολουθώ και μπαίνω στην ροή. Απλώς αφήνομαι. Μετά για να μην ξεχάσω το παλιό καπέλο του αναλυτή, αναλύω προσπαθώντας να προσεγγίσω αυτό που δεν προσεγγίζεται ποτέ μόνο με τα λόγια. Χώρις πολλά λόγια σας παρουσιάζω τον Mr Alex Hannold που θεωρείται ο καλύτερος ορειβάτης σε βράχο στον κόσμο.
Αυτό που είναι σημαντικό εδώ δεν είναι ότι παίζει την ζωή του κορώνα γράμματα αλλά ο τρόπος που κάνει ορειβασία. Η ενέργεια του είναι κοντά στο νερό. Έχει ηρεμία και αυτοπεποίθηση. Τοποθετεί το σώμα του, την δυναμή του με ήρεμο αλλά πολύ αποφασιστικό τρόπο. Ο τρόπος αυτό είναι αργός αλλά πολύ αποδοτικός και αποτελεσματικός. Δεν σπαταλάει τίποτα. Αντί να έχει ως μόχλευση την δύναμη του έχει ως μόχλευση τα σωστά σημεία του σώματος του, στο σωστό μέρος και με την λιγότερη δυνατή ενέργεια/δύναμη σκαρφαλώνει.
Θα μου πεις το ίδιο κάνουν όλοι οι ορειβάτες. Ναι και όχι. Ναι γιατί οι περισσότεροι καταλαβαίνουν από νωρίς ότι η δύναμη χωρίς τεχνική δεν σε πάει πουθενά. Όχι γιατί δεν έχω δει πολλούς να προσποποποιούν έναν Τοαστικό τρόπο αναρίχησης. Για να δείτε τι εννοώ δείτε το video παρακάτω.
Rock Climbing China’s White Mountain With Abond
Αν και είναι από την Κίνα ( κοιτίδα της Ταο φιλοσοφίας ) έχει ως μόχλευση την μυική δύναμη. Καταλαβαίνει την ορειβασία ως ένα άθλημα που χρησιμοποιείς την δύναμη περισσότερο από το μυαλό. Πόσο διαφορετικη είναι η τέχνη τους. Πόσο διαφορετική η φιλοσοφία τους. Ίσως πείτε ότι συγκρίνω ανόμοια πράγματα. Την Κίνα που δεν έχει παράδοση στην ορειβασία με τον κορυφαίο ορειβάτη βράχων από την California. Ναι όντως, αλλά η παρατήρηση παραμένει αληθής. Η καθαρή δύναμη μπορεί να σου φέρει κάποια αποτελέσματα αλλά ποτέ δεν μπορείς να κατακτήσεις σημαντικές κορυφές μόνο με μόχλευση την σωματική δύναμη. Είναι το ίδιο που συμβαίνει με τους brute force αλγόριθμους που θεωρητικά λύνουν το προβλήματα με τον καλύτερο τρόπο αλλά στην πραγματικότητα θα χρειάζονταν άπειρη υπολογιστική ισχύς ή χρόνος μέχρι το τέλος του κόσμου για μερικά προβλήματα.
Πιο κάτω σας παρουσιάζω την Μαρίνα Σάττι που κάνει καταπληκτικά πράγματα στην μουσική.
Ms Marina Satti
Εδώ απλώς όλη η πλάση χορεύει μαζί. Όμως για μένα η κρίσιμη λεπτομέρεια δεν είναι το χορευτικό αλλά ο δρόμος για να έρθει μέχρι εδώ ήταν να καταπιαστεί με την τέχνη της – το τραγούδι – και να ξαναδεί την Ελληνική παράδοση και παλιά χιλιοτραγουδισμένα τραγούδια με ένα άλλο μάτι. Υποκλίνομαι.
Μαρίνα Σάττι – Νιφάδα
Μαρίνα Σάττι – Κούπες | (Θα Σπάσω Κούπες)
Έτσι είναι κάθε νέα ζωή, κάθε νέα ιδέα, κάθε νέα ημέρα. Βλέπεις την ίδια και απαράλλαχτη ύπαρξη/πλάση με διαφορετική ματιά. Όπως λέει και ένας διαφημιστής πχ ο Rory Sutherland.
Και για το τέλος μια διασκευή από τον Κανάκη στο τραγούδι “Κούπες”
Ποιός ξέρει το αύριο έτσι και αλλιώς δεν έρχεται ποτέ.
Που είναι το χθες; ‘Oταν είναι απλώς μια τόσοδα ηλεκτρική σπίθα.
Το τώρα που είναι πάντα εδώ δεν υπάρχει.
Το μόνο υπαρκτό είναι τελικά το πιο ανύπαρκτο, το πιο παρεμελημένο.
Το τώρα, αυτό που κάθε φορά προσπαθώ.
Το τώρα, αυτό που θέλω.
Το τώρα, αυτό που ποθώ.
Αλλά το μόνο που δεν χρειάζεται τίποτα.
Δεν απαιτεί τίποτα.
Πανταχού παρών και τα πάντα πληρών.
Αλλά εγώ εκεί δεν το βάζω κάτω, να ανακαλύψω αυτό που υπάρχει παντού.
Να τεμαχίσω αυτό που δεν τεμαχίζεται.
Να γευτώ προσωρινά το αθάνατο.
Γιατί?
Γιατί το “εγώ” έχει σπάσει τον καθρέπτη του και έχει πλάσει κίβδηλους κατοπτρισμούς.
Γιατί το “εγώ” θέλει, επιθυμεί, γουστάρει, θυμώνει και έχει άλλες χιλιάδες καταστάσεις.
Δεν αρκείτε σε αυτό που υπάρχει παντού.
Και όταν έχει κουραστεί με θέλω και τις επιθυμίες επιθυμεί να μην επιθυμεί.
Τότε το παιχνίδι ξαναρχίζει.
Η δημιουργία δεν σταματά και το θεατρικό αλλάζει σκηνικό.
Όπως ο ουρανός με τα αστερια κάθε νύχτα.
Έτσι λοιπόν και εγω αυτή την νύχτα ξαναρχίζω τα όνειρα γιατί τελικά η Ιθάκη είναι το δρόμος του τώρα.
—-
Αφιερωμένο με αγάπη στον Ανδρέα και στις αναπνοές που μοιραστήκαμε ( όχι αυτές που μόλις πήγε το μυαλό σου ).
CK personal blog 