The road

Ποιός ξέρει το αύριο έτσι και αλλιώς δεν έρχεται ποτέ.
Που είναι το χθες; ‘Oταν είναι απλώς μια τόσοδα ηλεκτρική σπίθα.

Το τώρα που είναι πάντα εδώ δεν υπάρχει.
Το μόνο υπαρκτό είναι τελικά το πιο ανύπαρκτο, το πιο παρεμελημένο.
Το τώρα, αυτό που κάθε φορά προσπαθώ.
Το τώρα, αυτό που θέλω.
Το τώρα, αυτό που ποθώ.
Αλλά το μόνο που δεν χρειάζεται τίποτα.
Δεν απαιτεί τίποτα.
Πανταχού παρών και τα πάντα πληρών.
Αλλά εγώ εκεί δεν το βάζω κάτω, να ανακαλύψω αυτό που υπάρχει παντού.
Να τεμαχίσω αυτό που δεν τεμαχίζεται.
Να γευτώ προσωρινά το αθάνατο.
Γιατί?

Γιατί το “εγώ” έχει σπάσει τον καθρέπτη του και έχει πλάσει κίβδηλους κατοπτρισμούς.
Γιατί το “εγώ” θέλει, επιθυμεί, γουστάρει, θυμώνει και έχει άλλες χιλιάδες καταστάσεις.
Δεν αρκείτε σε αυτό που υπάρχει παντού.
Και όταν έχει κουραστεί με θέλω και τις επιθυμίες επιθυμεί να μην επιθυμεί.
Τότε το παιχνίδι ξαναρχίζει.
Η δημιουργία δεν σταματά και το θεατρικό αλλάζει σκηνικό.
Όπως ο ουρανός με τα αστερια κάθε νύχτα.
Έτσι λοιπόν και εγω αυτή την νύχτα ξαναρχίζω τα όνειρα γιατί τελικά η Ιθάκη είναι το δρόμος του τώρα.

—-

Αφιερωμένο με αγάπη στον Ανδρέα και στις αναπνοές που μοιραστήκαμε ( όχι αυτές που μόλις πήγε το μυαλό σου ).